Dalekopis

-to telegraficzny aparat drukujący, służący do przekazywania informacji w postaci alfanumerycznej. W szczególności jest on wykorzystywany jako abonenckie urządzenie końcowe (terminal) do realizacji usług teleksowych. Zespół nadawczy składa się z kodera, modulatora oraz klawiatury. Naciśnięcie odpowiedniego klawisza powoduje zadziałanie zespołu nadawczego i wysłanie sygnału elektrycznego o odpowiednim dla danego znaku przebiegu impulsowym; zatrzymanie zespołu nadawczego następuje samoczynnie natychmiast po wysłaniu sygnału. Koder nadajnika ma 5 wyjść, naciśnięcie klawisza powoduje pojawienie się na nich jednej z 32 kombinacji napięć dodatnich i ujemnych. Modulator przekształca tę kombinację (równoległą) w ciąg 5 impulsów (dodatnich lub ujemnych) odpowiadających naciśniętemu znakowi dalekopisowego alfabetu telegraficznego (5-elementowego), które – poprzedzone impulsem startowym – są przesyłane do odbiornika. W odbiorniku zawierającym demodulator i dekoder zachodzi proces odwrotny: równoległa kombinacja napięć uruchamia w drukarce odpowiednią czcionkę i przesyłany znak jest odbijany na wąskim pasku papieru, z jednej strony nasączonym suchym klejem, albo arkuszu papieru. Wąski pasek z treścią był zwilżany wodą i naklejany na specjalnym druku. Natomiast treść telegramu zapisana na arkuszu papieru była odrywana i odpowiednio składana lub przepisywana na drukach ozdobnych. Obecnie dalekopisy o konstrukcji mechaniczno-elektrycznej są wypierane przez dalekopisy elektroniczne (elektroniczno-mechaniczne), których działanie jest sterowane za pomocą mikroprocesorów; są one wyposażone w układy pamięci elektronicznej, klawiaturę elektroniczną, monitor ekranowy. Początków dalekopisu należy szukać w próbach skonstruowania telegrafu do prywatnego użytku, podejmowanych przez Elisha Graya w 1871 roku, czy B. Hoffmana w 1894 roku. Pierwszy dalekopis wprowadzono do użytku w USA w 1910 – twórcami jego byli Charles Krum i Howard Krum. W 1914 powstał w USA udoskonalony dalekopis oparty na pomyśle Edwarda Kleinschmidta. Około 1920 pojawiły się rozmaite dalekopisy o współczesnej konstrukcji, m.in. firma Siemens&Halske skonstruowała własny dalekopis, przekształcając odpowiednio szybkobieżny aparat telegraficzny Siemensa. W Polsce w latach 1935–1939 opracowano własny model dalekopisu w Państwowych Zakładach Tele- i Radiotechnicznych, nie rozpoczęto jednak jego produkcji. Do testowania poprawności działania dalekopisu stosuje się pangramy takie jak np. THE QUICK BROWN FOX JUMPS OVER A LAZY DOG alboICH DALEKOPIS FALSZUJE GDY PROBY XQV NIE WYTRZYMUJE 1234567890. Co najmniej dziesięciokrotne powtórzenie pangramu pozwalało na stwierdzenie poprawności działania lub stwierdzenie błędów w odbiorze sygnałów. Dalekopis wyposażony był w dziurkarkę do utrwalania tekstów na papierowej taśmie dziurkowanej. Taśmę można było później odczytać w automatycznym czytniku zamontowanym również w dalekopisie. Pozwalało to na powielanie i nadawanie tego samego tekstu bez ponownego ręcznego przepisywania go. Dalekopis był jednym z pierwszych komputerowych urządzeń peryferyjnych. Był wykorzystywany zwłaszcza jako konsola operatorska. 9 lutego 2007 roku przedsiębiorstwa telekomunikacyjne zakończyły używanie dalekopisu ze względu na ograniczoną liczbę użytkowników tego aparatu i dalekopis odszedł przez to do historii.

Drukarka głowicowa

– następczyni elektrycznej maszyny do pisania. Głowica wykonana w formie kulistej lub częściej owalnej z naniesionymi wokół znakami (na równoleżnikach). Na jedno uderzenie głowicy przez taśmę barwiącą w papier przypada jeden wydrukowany znak. Dostępność znaków limitowana wykonaniem rozetki drukującej. Brak trybu graficznego.

Drukarka iskrowa

– drukarka, w której stosowany jest specjalny papier pokryty folią aluminiową. Drukowanie polega na przepaleniu uziemionej warstwy folii przez ślizgający się po powierzchni papieru drut podłączony do zasilania. Sterowanie realizowane jest podobnie jak w drukarce igłowej.

Drukarka rozetkowa

– następczyni elektrycznej maszyny do pisania. Głowica wykonana w formie łatwo wymiennej tarczy ze znakami na obwodzie. Brak trybu graficznego.

Drukarka stałoatramentowa

– technologia opracowana przez firmę Tektronix na początku lat 90., polega na nanoszeniu roztopionego woskowego atramentu bezpośrednio na nośnik (solid ink), lub też na bęben transferowy (solid ink – transfix). Zaletami są znakomite krycie, wierność barw, szybkość, prostota konstrukcji i całkowita odporność na UV i wodę. Do wad można zaliczyć niską wytrzymałość mechaniczną druku i łatwo ulegający analizie termicznej atrament. Obecnie drukarki w tej technologii produkuje tylko firma Xerox.

Drukarka sublimacyjna

- typ drukarki wykorzystujący ciepło do przeniesienia barwnika. Przezroczysty barwnik na specjalnej trój- lub czterokolorowej taśmie (CMYK) jest punktowo podgrzewany, wskutek czego przechodzi z fazy stałej bezpośrednio do gazowej, po czym osiada na materiale drukowanym (zazwyczaj specjalny papier lub folia). Większość drukarek tego typu nakłada kolory kolejno, po jednym.

Drukarka termiczna

– drukarka zazwyczaj używana jest w kasach i drukarkach fiskalnych. Drukowanie odbywa się na specjalnym papierze (papier termiczny), który pod wpływem ciepła ciemnieje. Zaletą są: szybkość wydruku, bardzo niski poziom hałasu oraz to, że jedynym materiałem eksploatacyjnym jest papier (nie trzeba stosować taśm, tuszy i in.). Wadą jest zanikanie wydruku. Proces ten jest znacznie szybszy w wypadku poddawania wydruków działaniu światła słonecznego lub wysokiej temperatury.

Drukarka termotransferowa

– drukarka zbliżona w działaniu do drukarki igłowej. Zasadniczą różnicą jest taśma barwiąca jednokrotnego wykorzystania z której barwnik nie jest przenoszony na papier w wyniku mechanicznego oddziaływania, lecz punktowego podgrzania i dociśnięcia przez iglice (grzałki) głowicy. Jeden z niewielu typów drukarek umożliwiających druk w kolorze białym (obok technologii atramentowych).

Drukarka termosublimacyjna

- używa do druku taśmy powleczonej odpowiednim woskiem, który w wysokiej temperaturze jest odparowywany na papier. Drukarki termosublimacyjne używane są przez profesjonalistów ze względu na bardzo wysoką jakość wydruków.

Drukarka wierszowa

– drukarka pracująca wyłącznie w trybie tekstowym, stawiająca za jednym ruchem cały rząd znaków; najczęściej czcionki zamocowane są na bębnie obracającym się ciągle przed papierem barwiącym i przez uderzenie specjalnego młoteczka zostawiają ślad na papierze wydruku; obecnie stosowane rzadko za względu na mały repertuar znaków i hałaśliwość. Charakteryzuje się wysoką wydajnością. Obecnie produkuje się także urządzenia wielofunkcyjne, które są połączeniem drukarki, faksu, kopiarki, skanera.

drukarka fotograficzna

-to rodzaj drukarki atramentowej, przeznaczonej do wydruku obrazów fotograficznych z aparatu cyfrowego. Drukarki te zdolne są drukować obrazy o dużym nasyceniu barwy, o subtelnych przejściach tonalnych. Potrafią wiernie odtwarzać szczegóły obrazu w ciemnych partiach fotografii dzięki zastosowaniu barw szarości: czarnej (K = Black), ciemnoszarej (LK = Light Black), lekkoszarej (LLK = Light-Light Black) oraz o zwiększonej rozdzielczości drukowania w tych partiach fotografii. Drukarki fotograficzne mogą drukować z ośmiu barw podstawowych: CMYK + LC (Light Cyan) + LM (Light Magenta) + R (Red) + B (Blue) lub CMYK + LC + LM + LK + LLK. Bywają przystosowane do wydruku bezpośrednio z aparatów cyfrowych. Czasem bywają wyposażone w ekran LCD dla prostych edycji i korekt zdjęć.

drukarka fiskalna

-urządzenie rejestrujące przychody pochodzące ze sprzedaży detalicznej na potrzeby rozliczenia podatku (dochodowego i VAT). Informacje techniczne W odróżnieniu od kasy fiskalnej, drukarka fiskalna nie może pracować samodzielnie (bez podłączenia do komputera) i jej zadanie polega jedynie na rejestracji oraz wydruku paragonów. Wchodzi w skład komputerowych systemów sprzedaży (np. kas POS). Do rejestracji paragonu na drukarce fiskalnej można użyć dowolnego programu komputerowego potrafiącego sterować drukarką przy pomocy złącza RS-232 lub USB. Programy korzystające z drukarek fiskalnych nie muszą mieć homologacji, a protokół komunikacyjny jest jawny i dostępny zwykle na stronach WWW producentów drukarek. Modele obecnie posiadające homologację do pracy w Polsce stosują port RS-232 jako główne medium komunikacyjne. Porty USB są skonfigurowane w ten sposób, że w systemie są widoczne jako RS-232 (wirtualne porty szeregowe). Drukarki fiskalne w Polsce Każdy sprzedający, którego przychody przekroczyły graniczną wartość określoną przez Ministerstwo Finansów, jest obowiązany do rejestracji sprzedaży detalicznej przy pomocy kasy fiskalnej lub drukarki fiskalnej. Drukarka fiskalna drukuje paragony fiskalne dla klientów oraz, na rolce kontrolnej ich kopie przeznaczone do archiwum. Wydrukowany paragon fiskalny musi być po sprzedaży wręczony klientowi. Kopie zachowane na rolkach kontrolnych muszą być przechowywane przez sprzedawcę przez okres 5 lat. Obecnie prowadzone są prace legislacyjne nad taką zmianą prawa, aby kopie dokumentów mogły być przechowywane w postaci elektronicznej. Po zakończeniu każdego dnia sprzedaży, użytkownik ma obowiązek wykonać na kasie tzw. raport dobowy fiskalny. Podczas wykonywania tego raportu, całodzienny utarg zostaje trwale zapisany w niekasowalnym module fiskalnym drukarki.

drukarka produkcyjna

-drukarka o parametrach technicznych predestynujących ją do dużych obciążeń, tj. drukowania dużych ilości dokumentów. Nominalną, dolną granicą wydajności jest liczba 60 stron na minutę.

drukarka rozproszona

(ang. distributed printer) - drukarka mogąca obsługiwać wiele komputerów znajdujących się w sieci lokalnej. Jest klasyfikowana wyżej niż zwykła drukarka sieciowa (przyjmuje się tutaj przedział 25-60 stron na minutę), ale niżej niż drukarka produkcyjna.

drukarka sieciowa

(ang. network printer) - drukarka posiadająca interfejs sieciowy, podłączona do sieci lokalnej, mogąca obsługiwać wiele komputerów co oznacza istotną oszczędność kosztów w środowisku biurowym. Drukarki sieciowe są zazwyczaj modelami o wyższych parametrach niż zwykłe drukarki tzw. lokalne, podłączone do pojedynczego komputera, przede wszystkim o znacznie większej szybkości druku, pojemniejszych podajnikach (nawet do 3000 stron) i odbiornikach papieru. Często wyposaża się je w moduły "wykańczające" (finisher'y) nadające dokumentom profesjonalny wygląd, jak np. zszywacz (stapler), odbiornik wielotacowy (sorter), odbiornik z przesuwaniem poprzecznym wydruków (offset), inserter pozwalający wstawiać do dokumentu wcześniej wydrukowane tradycyjne strony czy zaginacz (folder) zginający strony 2, 3-krotnie do formatu kopert.

drukarka stronicowa

(ang. page printer) - drukarka, która drukuje od razu całą stronę. Urządzeniami tego typu mogą być drukarki LED, drukarki laserowe i drukarki atramentowe. W miarę postępu technicznego ich rozmiary znacznie zmalały, za to wzrosła szybkość działania, sięgająca nawet, w przypadku wysokiej klasy modeli, kilkuset stron na minutę. Wśród drukarek stronicowych na rynku dominowały kiedyś drukarki laserowe, jednak w ostatnich latach znacznie zwiększył się udział drukarek atramentowych, których tanie modele są powszechnie wykorzystywane przez indywidualnych użytkowników, zwłaszcza w dobie fotografii cyfrowej. Wadą jest brak możliwości druku na papierze ciągłym (tzw. składance).

drukarka szeregowa

(ang. serial printer) to drukarka: dołączona do komputera poprzez złącze szeregowe; drukująca znaki jeden po drugim (np. drukarka mozaikowa) – w przeciwieństwie do drukarki wierszowej, drukującej cały wiersz od razu.

drukarka wierszowa

-drukarka o wysokiej wydajności, pracująca w trybie znakowym, drukująca podczas jednego obrotu bębna czcionkowego całe wiersze tekstu. Drukarka wierszowa drukuje za pomocą młoteczków uderzających w czcionki umieszczone na obrotowym bębnie, na papierze z obustronną perforacją (typu "składanka"), umieszczonym na ciągnikach. Jest zdolna do drukowania w kilku kopiach jednocześnie, służy do realizowania bardzo dużych zadań – np. listy płac w dużych zakładach pracy, wyciągi kont bankowych, raporty połączeń telefonicznych itp. Dostępność znaków limitowana jest wykonaniem bębnów drukujących. Ze względu na zasadę działania drukarki wierszowe były jednymi z najgłośniejszych urządzeń peryferyjnych komputerów. Są stosowane ze względu na wysoką wydajność i względną prostotę działania. Drukarki wierszowe, stosowane z systemami mainframe, wypierane są obecnie przez drukarki laserowe.

Zasada działania

W drukarce wierszowej wirujący bęben z wypukłymi wzorami znaków zsynchronizowany był z rzędem młoteczków, od których był oddzielony szeroką taśmą barwiącą (szerokości całego wiersza) i papierem. Młoteczki poprzez papier i taśmę barwiącą uderzały w bęben ze znakami, przy czym każdy z nich uderzał w momencie, w którym w cyklu obrotów bębna znajdował się pożądany znak. Liczba znaków w wierszu ograniczała maksymalną szerokość papieru, natomiast na obwodzie bębna znajdowały się 64 znaki: wszystkie wielkie litery alfabetu łacińskiego – nie spotykało się drukarek z literami małymi – cyfry, znaki specjalne oraz – w niektórych wykonaniach – znaki narodowe. W praktyce okazywało się, że w określonych kolumnach wydruków pewne znaki występują częściej niż inne (na przykład pionowe krawędzie semigraficznych ramek, czy przecinki drukowane zawsze w tych samych miejscach przy wydruku kwot). Powodowało to nierównomierne zużywanie się bębna i w efekcie – konieczność jego wymiany mimo, że ogromna większość czcionek była w dobrym stanie. Szerokość bębna (a zatem i taśmy barwiącej, i zadrukowywanego papieru) wynosiła zazwyczaj 80, 100, 128 lub 160 znaków. Dostępny był tylko jeden krój czcionek i musiały być one wszystkie jednakowej szerokości określonej konstrukcją bębna i młoteczków. Maksymalna prędkość druku drukarek wierszowych wynosiła zazwyczaj około tysiąca wierszy na minutę. Oznacza to, że różnice czasów uderzania poszczególnych młoteczków wynosiły wielokrotności około 0,001 sekundy, a niedokładność synchronizacji widoczna była na wydruku w postaci chaotycznego układu znaków w wierszu (niektóre za wysoko, inne za nisko), a nawet – przy znacznym rozregulowaniu – jako wydruk, w którym występowały znaki nieprawidłowe (np. zamiast cyfry 5 – "czwórka" lub "szóstka", albo zamiast litery Q – sąsiednie, tj. P lub R). Polskie drukarki posiadały dwie prędkości obrotowe bębna: wyższą o wydajności 20 wierszy na sekundę o gorszej jakości i dwa razy wolniejszą lepszej jakości.

Odmiany konstrukcji

Mera-Błonie w połowie lat 80. XX w. rozpoczęła produkcję drukarek z tacą młotków "magnetoelektrycznych". W poprzednich wersjach młotek był kawałkiem metalu przypominającym literę T, odpowiedni fragment młotka przyciągany był przez cewkę elektryczną, zamontowaną na tacy. W nowszej wersji cewka była wtopiona w młotek, taca składała się z wielu magnesów ze szczelinami, w których znajdowały się owe młotki. Przepływ prądu przez cewkę wywoływał podobny efekt jak w ustroju miernika – wychylenie młotka. Inną wersją są drukarki wykorzystujące zamiast bębna z czcionkami taśmę stalową. Osiągnięto oszczędność materiału, masy drukarki itd., a także nieco większą szybkość wydruku. Na taśmie, podobnie jak na powierzchni bębna znajduje się "wytłoczony" zestaw czcionek – sporo bogatszy. Znajduje się na niej także zestaw "kresek" służący do synchronizacji ruchu taśmy z elektroniką drukarki. Taśma w postaci pętli znajduje się w ciągłym ruchu, młotki sterowane układami drukarki uderzają w odpowiednich momentach. Drukarki tego typu (już nie polskie) są nadal w użyciu w Polsce przy wydruku na papierze wielowarstwowym.

drukarka do kart plastikowych

(drukarka do kart chipowych), jest elektronicznym urządzeniem do nadruku i personalizacji kart plastikowych w standardzie ISO. Drukarki te różnią się od drukarek etykiet tym, że stosuje się w nich metodę pojedynczego pobierania medium do zapisu, a nie ciągłego. Międzynarodowy standard ISO 7816, nazywany również ID-1, to karty o wymiarach 85,60 x 53,98 mm. Format ten wykorzystuje się między innymi w następującycyh kartach: karta płatnicza EC (Eurocheque) lub kredytowa, karty telefoniczne, unijne prawo jazdy, czy karta ubezpieczenia zdrowotnego i nazywa go formatem karty czekowej. Drukarki do kart plastikowych działają dzięki sterownikom lub własnemu językowi do programowania.

Zasady działania i metody druku

Zasada działania wszystkich drukarek do kart jest prawie identyczna: głowica drukarki przejeżdża przez całą kartę oraz taśmę barwiącą i pod wpływem wysokiej temperatury barwnik z taśmy zostaje wysublimowany bezpośrednio na kartę. Standardowa rozdzielczość przy druku kart to 300 Dpi (300 punktów na cal długości lub 11,8 puntów na mm).

Istnieją różne metody druku:

termotransferowy

w druku termotransferowym, karty plastikowe są personalizowane monochromatycznie (jednokolorowo). Kolor z taśmy barwiącej zostaje przetransferowany bezpośrednio na kartę.

termosublimacyjny

przy tej metodzie druku stosuje się kolorowe taśmy CMYK, z których głowica drukarki pobiera barwnik i nakłada warstwami na kartę (sublimuje). W ten sposób można osiągnąć wysokie nasycenie do 16 Mln. kolorów.

retransferowy

w druku retransferowym najpierw następuje sublimacja barwnika z kolorowej taśmy CMYK, ale nie bezpośrednio na kartę, lecz na film retransferowy, który w tym wypadku jest nośnikiem pośrednim. Następnie film jest wlaminowywany na gorąco w kartę. Ten rodzaj druku stosuje się przy kartach z nierówną powierzchnią, np. z zewnętrznym chipem, lub kartach RFID. Głowica drukarki nie styka się wtedy bezpośrednio z kartą i nie uszkadza się przy ew. kontakcie z chipem.

technika termo-rewrite

Jest to wyjątek i w porównaniu z innymi metodami, nie polega na druku dzięki taśmie barwiącej, lecz specjalnej ciepłoczułej warstwie na karcie. Takie karty można wielokrotnie personalizowac, kasować i ponownie zapisywać. Najczęściej stosuje się ją np. przy drukowaniu identyfikatorów dla gości, lub tymczasowych identyfikatorów zastępczych.

Opcje

Obok wersji podstawowej, drukarki do kart mogą opcjonalnie czytać i kodować paski magnetyczne, stykowe i bezstykowe karty chipowe RFID, czyli jednocześnie zapisywać optycznie i logicznie.

Ponadto mogą drukować jednostronnie lub obostronnie, dzięki modułowi obracania karty. Mogą również laminować kartę po personalizacji (dodatkowy moduł laminujący, czyli tzw. laminator), co przedłuża "żywotność" karty i zabezpiecza ją przed ew. sfałszowaniem.

Zastosowanie

Obok klasycznych zastosowań jak rejestracja czasu pracy, czy kontrola dostępu (szczególnie z fotopersonalizacją), drukarki do kart stosuje się również w personalizacji kart klientów lub członkowskich, w tzw. sport-ticketing, komunikacji publicznej przy produkcji np. biletów miesięcznych, w produkcji legitymacji studenckich, nauczycielskich i szkolnych oraz dowodów osobistych.

drukarka lateksowa

technologia druku wielkoformatowego lateksowego umożliwiająca drukowanie na tanich i wyspecjalizowanych mediach przy zastosowaniu lateksu (także na drugiej stronie) oraz wody do natychmiastowej aplikacji, z uwagi na proces utrwalania. Druk wielkoformatowy w technologii lateksowej posiada cechy druku pigmentowego, umożliwiając wysoką odporność na warunki zewnętrzne i promienie UV, co jest także zaletą druku solwentowego.

Zalety druku

Umożliwia tworzenie oznaczeń zewnętrznych, na przykład billboardy i banery reklamowe, oznaczenia na wiatach przystankowych oraz grafiki na pojazdach, gdzie ważne są zarówno jakość jak i trwałość na zewnętrzne warunki atmosferyczne UV.

Oznakowania wewnętrzne charakteryzują się wzbogaconą jakością, począwszy od grafik wystawowych po dekoracje wnętrz.

Drukowanie jest możliwe na różnorodnych nośnikach, w tym na większości tanich niepowlekanych, jak również powlekanych, zgodnych z atramentami o niskiej zawartości rozpuszczalnika, co gwarantuje szerszą gamę zastosowań.

Grafiki w technologii lateksowej na podłożach drukowych można umieszczać natychmiastowo po wydrukowaniu na pojazdach, a wydrukowane w tej technologii oddają lepszą jakość niż atramenty o niskiej zawartości rozpuszczalnika (eko-solwent) z uwagi na zastosowanie pigmentu. reklama, podobnie jak inne elementy z firmy HP; dane niesprawdzone ani z żadnej encyklopedii

Media do zastosowania

• billboard

• frontlit

• backlit

• płótno (ang. canvas)

• folia: powlekana, niepowlekana, kanalikowa )

• winyl

• siatki (ang. mesh)

• poliester

• papier

Historia

Pierwsza technika drukowania przestrzennego została opracowana w 1984 roku przez Charlesa Hulla i opatentowana w 1986 roku jako Stereolitografia (SLA). W tym samym roku Charles Hull założył firmę 3D Systems, która zajęła się komercyjną produkcją pierwszych drukarek 3D. W ramach 3D Systems opracowano stosowany do dziś format pliku STL, który jest używany do przekazywania instrukcji drukarkom przestrzennym.

Kolejna technika wydruku – osadzanie topionego materiału (FDM) – została opracowana w 1988 roku przez Scotta Crumpa, który rok później założył firmę Stratasys, chociaż swoją pierwszą maszynę „3D Modeler” zaczęli sprzedawać w 1992 roku. W tym samym roku powstała także pierwsza drukarka stosująca technikę Selective laser sintering. Jest to technika dokładniejsza i dająca większą swobodę niż FDM, jednak póki co niedostępna dla użytkowników domowych.

W 2006 roku Adrian Bowyer buduje pierwszy prototyp drukarki 3D, która w zamyśle ma stać się urządzeniem dla użytkowników domowych. W ramach zainicjowanego przez niego projektu RepRap tworzone są kolejne modele drukarek 3D, które można złożyć i częściowo wytworzyć w domu. Docelowo drukarki te miałyby się same powielać, jednak na razie przeszkodą są głównie części elektroniczne i precyzyjne części mechaniczne (silniki krokowe). Projekt jednak osiąga częściowo swoje cele, ponieważ w roku 2013 zestaw do samodzielnego montażu drukarki RepRapPro Huxley kosztował ok. 430 USD, a z elementami, które można wydrukować samodzielnie ok. 540 USD.

Na początku XXI wieku rozpoczęły się prace nad zastosowaniem technik podobnych do wydruku 3D w medycynie. Z powodzeniem można już wytwarzać ściśle dopasowane protezy (w tym te wszczepiane w organizm), a nawet tkanki, ale wyzwaniem pozostaje drukowanie całych organów.

drukarka 3D

(ang. 3D printing) – proces wytwarzania trójwymiarowych, fizycznych obiektów na podstawie komputerowego modelu. Początkowo była to jedynie jedna z metod szybkiego prototypowania używana zarówno do budowania form i samych prototypów. Wraz z postępami dokładności wykonania obiektów przez drukarki 3D, stała się to także metoda wykonywania gotowych obiektów, w tym zabawek, ubrań, czekoladek, a nawet protez.

Zastosowania

Możliwości wykorzystania drukarek przestrzennych zależą głównie od metody wytwarzania produktu, dostępnych materiałów oraz częściowo kubatury urządzenia. W wypadku FDM na to jakie materiały można wykorzystać wpływa w dużej mierze temperatura do jakiej może się rozgrzać wyciskarka i od jej budowy. W metodach, w których przedmiot jest cały czas zawieszony w innej substancji (jak w SLA oraz Selective laser sintering), ograniczeniem jest też to, że nie można tworzyć zamkniętych przestrzeni z pustym wnętrzem. Natomiast na precyzję wykonania wpływa głównie dokładność pozycjonowania elementów sterujących oraz sam materiał z jakiego wykonywany jest przedmiot.

Za pomocą różnego rodzaju drukarek 3D można wytworzyć:

gotowe produkty z tworzywa sztucznego (z ruchomymi elementami tylko w SLA oraz Selective laser sintering); produkty wymagające obróbki (szczególnie w FDM może być konieczne przycięcie łączników i kolumienek oraz wygładzenie powierzchni); inne przedmioty z topliwych materiałów w tym z czekolady czy metalu; elementy innych przedmiotów; prototypy i inne produkty koncepcyjne; formy do wykonania właściwych elementów lub prototypów; w ograniczonej formie także różnego rodzaju tkanki.

Materiały

W domowych drukarkach przestrzennych używa się przed wszystkim tworzyw sztucznych takich jak: PLA, ABS, PVA, nylon, Laywood (materiał drewnopodobny, kompozyt plastiku i drewna), Laybrick (kompozyt plastiku i gipsu). Drukarki przemysłowe i mniej typowe modele mogą używać innych materiałów np.: żywic, gumy czy też czekolady lub metalu a nawet betonu albo papieru. Trwają także prace nad możliwością druku 3D z grafenu . W pełni kolorowe modele można uzyskać dzięki technologii CJP, w której materiał proszkowy, oprócz tego, że jest spajany lepiszczem, jest też barwiony tuszami CMYK.

Zagrożenia

Spekuluje się, że drukowanie przestrzenne mogłoby służyć do produkcji broni poza kontrolą prawa. Udaną próbę zbudowania broni z części powstałych poprzez drukowanie przestrzenne dokonała grupa Defense Distributed. Jednak drukarki dostępne dla użytkowników domowych nie pozwalają na drukowanie metalowych elementów, a tańsze urządzenia do obróbki metalu są dostępne od dawna. Należy także pamiętać, że wytwarzanie broni palnej bez zezwolenia jest nielegalne w większości krajów – niezależnie od narzędzi jakimi je wykonano. Ponadto urządzenia domowe wciąż są dalekie od wysokiej precyzji wykonania.